بسم رب المخلصین

شماره 162 شماره ای است که خیلی از ما با آن آشنایی داریم . تلفن گویایی که پیام های مردمی را برای برنامه های صدا و سیما ضبط می کند .

تلفنی که شواهد امر نشان می دهد مورد توجه است و پیام داده به آن مثمر ثمر است . دو نمونه آخرش همین آگهی های گلرنگ و نانسی بود که بعد از تماس های مکرر از لیست آگهی های صداو سیما حذف شد . دستشان درد نکند اما یک سوال :

کاری به سلیقه ها ندارم . اینکه برنامه طنز را بیشتر کنید یا کمتر کنید یا رنگ لباس فلان مجری را بهمان کنید و .... بحث من سر مشکلات اعتقادی است . چیزهایی شبیه همان دو نمونه ای که بالا عرض کردم . تا جایی که ما اطلاع داریم ناظران کیفی ای وجود دارند که کیفیت آثار تولیدی صدا و سیما را بر حسب خطوط قرمز موجود می سنجند

واقعا با وجود چنین ناظرانی آیا طبیعی است که آگهی هایی از این دست در صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش شود و تا زمانی که صدای مردم را در نیاورده است همچنان به پخش خود ادامه دهد ؟

آیا وجود شماره تلفنی مانند 162 برای این است که مرزهای ایمانی مردم را بسنجند که ببینند تا کجا عقب رفته است ؟

صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران روزی قرار بود مدرسه باشد. مدرسه ای برای تمام عاشقان حقیقی اسلام . اما متاسفیم که این روز ها می بینیم به جز در موارد محدودی سیاستگذاری این رسانه مهم بر اساس خوش آمد قشر خاصی از جامعه تنظیم می شود .

بسم رب المخلصین

مبلغ اسلامی بود . در یکی از مراکز اسلامی لندن. عمرش را گذاشته بود روی این کار . تعریف می کرد که یک روز سوار تاکسی می شود و کرایه را می پردازد . راننده بقیه پول را که برمی گرداند 20 سنت اضافه تر می دهد .

می گفت :چند دقیقه ای با خودم کلنجار رفتم که بیست سنت اضافه را برگردانم یا نه .آخر سر بر خودم پیروز شدم و بیست سنت را پس دادم و گفتم آقا این را زیاد دادی ...

گذشت و به مقصد رسیدیم . موقع پیاده شدن راننده سرش را بیرون آوردو گفت آقا از شما ممنونم . پرسیدم بابت چی ؟

گفت می خواستم فردا بیایم مرکز شما و مسلمان شوم اما هنوز کمی مردد بودم . وقتی دیدم سوار ماشینم شدید خواستم شما را امتحان کنم . با خودم شرط کردم اگر بیست سنت را پس دادید بیایم . فردا خدمت می رسیم

تعریف می کرد : تمام وجودم دگرگون شد حالی شبیه غش به من دست داد . من مشغول خودم بودم در حالی که داشتم تمام اسلام را به بیست سنت می فروختم ..

این ماجرارا که شنیدم دیدم چقدر وضع ما مذهبی ها خطرناک است . شاید بد نباشد که به خودمان باز گردیم و ببینیم که روزی چند بار و به چه قیمتی تمام اعتقادات و مذهبمان را می فروشیم ؟!

بسم ب المخلصین

نشسته ای در تاکسی و اتوبان را مورچه مورچه از کنار خیل ماشین ها رد می کنی .روزت را هم فهرست می کنی :

چهار مورد زیر آب زنی ، 5 مورد غیبت و سه دروغ شاخدار !

چه فرقی می کند که کارهای بالا از خودت سر زده باشد یا دیگران . مهم این است که حالا تو مانده ای با یک دل خسته و  شکسته که حتی تا خانه هم توان بردنش را نداری !

دلی که بعضی جاهایش را خودت سیاه کرده ای و بعضی جاهای دیگرش را دیگران شکسته اند.

"مهم نیست که کجا زندگی کنیم .مهم این است که خوب زندگی کنیم "

این چندمین بار است که در طول اتوبان این جمله را می خوانی .جمله ای که در تبلیغات لوازم خانگی گذاشته اند روی بیلبرد های اطراف اتوبان .

هر بار می خوانیش و احساس می کنی یک جابش می لنگد.

جمله را در دلت تکرار می کنی و ناخود آگاه چیزی به آخرش اضافه می شود :

حتی مهم هم نیست که خوب زندگی کنیم ، مهم این است که درست زندگی کنیم . مهم این است که چگونه آخرتی را بسازیم

این همان رازیست که فراموشیش روزهای اینگونه برایمان آفریده است .روزهایی که پایانش پر از خستگی و دلشکستگی است ...