بسم رب المخلصین

کوچک بودیم .شش هفت ساله شاید .نمی دانم بحث بر سر چه بود اما این صحبت معلم هنوز در ذهنم باقی مانده است .
داستانی برایمان تعریف کرد از امام . همان ماجرای گردنبند را . شنیده ای لابد .
همان گردنبند مروارید گرانبهایی که یک خانم ایتالیایی به امام هدیه کرده
بود و بعد از چند  روز که امام صدای گریه یک دختر کوچک را می شنود که
فرزند شهید هم  بوده و برای دیدار امام آمده ، وی را بغل می کند و گردنبند
را به او می بخشد .
آن روز معلم صحبت هایش را با چند جمله پایان داد که مدتها ذهن های کوچک ما را پر کرده بود ...
او گفت : بچه ها. امام شما کوچولو ها را خیلی دوست داشت .آنقدر که اگر
الان در آن سمت راهرو ایستاده بودند و شما در این سمت ،دست هایش را
برایتان باز می کرد تا در آغوشتان بگیرد ...
از آن روز هر وقت زنگ تفریح تمام می شد و از راهرو به سمت کلاس می رفتیم
صورت مهربان امام را در آن سمت راهرو می دیدیم و در عالم کودکی خودمان
حسرت می خوردیم که چرا چند سال زودتر به دنیا نیامدیم ....
روز ها گذشت و ما بزرگ شدیم و در گذر روزگار و دیده ها و شنیده هایمان چهر
ه امام در ذهنمان پر رنگ و پر رنگ تر می شد .حالا دیگر با چهره ی دیگری از
امام آشنا می شدیم  .امامی که تاب ظلم و استکبار را نداشت و در مقابل بی
عدالتی کوچکترین ملایمتی را نشان نمی داد
از زبان و قلم امام می شنیدیم که فرموده بودند :

 و از خود می پرسیدیم که چگونه آن روح لطیف و مهربان در برابر دشمنان خدا اینچنین سخت ایستاده بود
و قرآن چه زیبا پاسخمان را داد :

محَمَّدٌ رَّسولُ اللَّهِ وَ الَّذِینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلى الْکُفَّارِ رُحَمَاءُ بَیْنهُمْ

محمد رسول خدا است و کسانى که با او هستند علیه کفار شدید و بى رحمند و در بین خود رحیم و دلسوزند

و براستی که او از یاران آخر الزمانی رسول الله بود .

----------------------------------------------

پی نوشت : همه دوستان رو به این موج دعوت می کنم .

بسم رب المخلصین

خیلی سخت است که خودت دختر باشی و بخواهی درباره‌ی روز دختر بنویسی. روزی که قرار است تمام نهادها و سازمان ها به دختران توجه کنند. و از همه بیشتر خودت که دختر هستی.
شاید خیلی راحتتر باشد که قلم بدست بگیری و غر بزنی. غر بزنی که چرا مسئولین و سازمان ها سر و ته روز دختر را فقط با چند شاخه گل و تعدادی جشن آبکی و سخنرانی هم می آورند. که چرا هنوز دختران ما برای اثبات خود می بایست مردانه زندگی کنند. که چرا هنوز بسیاری از امکانات رفاهی، تحصیلی و ورزشی و ... برای دختران محدودتر از پسران است. که چرا...
خیلی راحت می توان غر زد. اما تا کی تا کجا؟!
راستش من فکر می کنم بیش از هر نهاد و سازمانی این خود ما هستیم که می‌توانیم به بهتر بودن خودمان کمک کنیم تا وقتی که توانایی هایمان را نشناسیم، پتانسیل هایمان را پیدا نکنیم، فلسفه وجود را درک نکنیم، همدیگر را قبول نداشته باشیم، چه انتظاری از نهادها و سازمان هایی داریم که اغلب مسئولینشان مرداها هستند.
به نظر من دختر بودن، دوران گذار است، از کودکی تا زن شدن. فرصتی که می توانی توشه ات را بیاندوزی ، فکرت را پربار کنی و توانائی هایت را بیشتر و لازمه این کسب توشه، شناخت است. خودت را ، حقوقت را و مسئولیت هایت را.
در همین دوران است که بر اساس شناخت تصمیم می گیری کدام نقش را برگزینی. یک خانم فعال اجتماعی ، یک کارمند ساده، یک مادر کدبانو و یا همه اینها.
به نظر من روز دختر فرصتی است برای اینکه دنیا را دوباره ببینی از نگاه دختری که قرار است زن سازنده ی جامعه فردا باشد.

پی نوشت فمنیستی : خدا لبخند زد ، دختر را آفرید . لبخند های زیبای خداوند روزتون مبارک !

در پناه حق باشید