هیچ وقت خاطره ی شروع سال هشتاد و شش از ذهنم دور نخواهد شد
بیست و نه اسفند ماه نجف بودیم .
نجف نسبت به کربلا خیلی خلوت بود . عصر گاه بود و نسیم خنکی در فضا جریان داشت .
به عادت همیشگی ِزیارت هایم ، در حیاط حرم نشستم . دلم می خواست در آستانه سال نو یک کاری بکنم .یک کار خاص. اما ذهنم به جایی قد نمی داد .زیارت و سایر اعمال را انجام دادیم ولی انگار هنوز چیزی کم بود ...
دیگر کم کم غروب میشد از خانم های ایرانی که آنجا بودند شنیدم که گویا در حرم امیر المونین نماز جماعت را فقط برای آقایان می خوانند .کم کم اعتراض ها بالا گرفت و هیئتی تشکیل شد و... خلاصه اینکه اذان را که گفتند نماز جماعت هم برپا شد .نمازی که در یک سمتش صفوف آقایان بود و در سمت دیگرش صفوف خانم ها
احساس می کردم که عیدی ام را از امیر المومنین گرفته ام اما باز هم هنوز یک چیزی کم بود ...
در حال خودم بودم که صحبتهای یکی از همراهان نظرم را جلب کرد :
دعای افتتاح از امام علی روایت شده است و همه معمولا در شروع ماه رمضان می خوانند اما اگر به مضامینش توجه کنید برای شروع هر کاری مناجات بسیار خوبی است .خوب است که در حرم امیر المونین برای آغاز سال جدید به زبان خود آقا مناجات بخوانیم ...
و این شد که جمع کوچک ما سال جدید را با دعای افتتاح آغاز کرد ...
حالا دیگر حسابی سبک شده بودم ...
هنوز هم که آخرین لحظات سال هشتاد و شش را می گذارنیم تبعات آن دعا را احساس می کنم... .

اگر دعای افتتاح خواندید و دلتان شکست مرا هم در لحظات خود شریک کنید
سالی پر از اوج و شکوه داشته باشید
بهار مبارک باد
در پناه حق باشید

خیلی وقت پیش حدیثی شنیدم که نمی دانم چرا چند وقت است  مرتب در ذهنم چرخ میخورد .
اینکه مومن با وفای به عهدش شناخته میشود.
یعنی هر چقدر هم که نماز و روزه و کار فرهنگی و ....در  چنده ات داشته باشی باز هم مهم همان وفای به عهد است .
درست همان چیزی که بیشتر ماها کمترین اهمیت را بدان می دهیم .
خواهش می کنم سریع موضع نگیرید کمی به زندگی خودمان نگاه کنیم همه چیز دستمان می آید
تا به حال چند بار دیگران را به اصطلاح کاشته ایم
چند بار از دوستی کتابی گرفته ایم و هنوز بعد از مثلا چندین ماه کتاب در کتابخانه ما خاک می خورد
چند بار به دیگران قول انجام کاری را داده ایم و بعد از موعد مقرر دستی به پیشانی کوبیده ایم که :"یادم رفت !" و به همین راحتی از کنارش گذشته ایم .
چند بار برای انجام کاری که شاید از نظر خودمان فی سبیل الله بوده قرارمان را با دیگران به هم زده ایم بی آنکه حتی فکر کنیم که بابا جان دیگران هم مثل ما برای زندگیشان برنامه ریزی دارند ....
زندگی خیلی از ما ها پر است از همان مواردی که بالاتر گفتم وما بی خیال از کنارشان میگذریم آنقدر که دیگر شکل روتین جامعه ما شده است .  اگر قرار باشد کلاسی ساعت 4 تشکیل شود به همه می گویند 3/30 بیایید تا تضمین کنند که حداقل تا ساعت 4/30 تشکیل می شود و ....
این یک درد بزرگ است .یک درد فرهنگی و شاید مهمتر از همه چیز باشد
انسانی که خود را موظف به وفای به عهد کند از همه گزند های روحی در امان است چه بزرگترین عهد ما عهد دوران الست است که در برابر مقام ربانی ندا دادیم "بلی"  .
اگر قرار باشد که که آن عهد بزرگ را به جا آوریم باید از همین عهد های کوچک شروع کنیم . کمی تمرین می خواهد و قدری سختگیری به خود اما نتیجه اش دنیا را دگرگون خواهد کرد
همین

حرف بسیار است و دلگویه فراوان.
 خاصه اینکه غزه غرق خون باشد و سروش مشغول نگارش و عید در راه و خیابان ها شلوغ و...
اما یک امروز را بگذار سکوت کنیم و در خیل راهپیمایان 28 صفر یک آرزو داشته باشیم :
یارسول الله از خدا بخواه که امت صادق تو باشیم

درست در زمانی که دختران و پسران بیست ساله ما به فکر بزرگداشت روز مقدس ! ولنتاین هستند کودکان سه چهار ساله فلسطین و لبنان خیلی زود تر از موعدشان بزرگ می شوند .
و این ها همه در حالی است که ما دختران و پسران بیست ساله ایران زمین در  مغازه های لوکس بالای شهر به دنبال عروسک و فانتزی های ولنتاین هستیم

فقط می ماند یک حدیث از پیامبر اکرم و یک علامت سوال :



نظر شما چیست ؟

بسم رب الشهدا و صدیقین و بسم رب القاصم الجبارین

 

باز هم قافله کربلا مسافر دیگری را با خود همراه کرد تا تصویر تازه ای بر دفتر شهادت تاریخ ترسیم نماید .

تصویری که هر گوشه اش پیامی است برای من و تو .

تصویری که از دیدنش فقط یک جمله بر زبانها جاری می شود :

 

ما رأیت الا جمیلا

ما رأیت الا جمیلا

ما رأیت الا جمیلا

 

و براستی کجای این تصویر اوج شکوه و زیبایی نیست؟

مردی که تمام زندگی خود را شجاعانه وقف اهداف الهی خود می کند و بعد از آنکه صدها  حاج از خود به جای می گذارد با شهادتش امضای سبزی بر طریق و هدفش به یادگار  می گذارد .

و یا مردمی که در زیر باران و با مشت های گره کرده  پیکر پاکش را بدرقه می کنندو فریاد بر می آورند که تا آخرین قطره خونمان راهت را ادامه خواهیم داد...

و یا فریاد پر صلابت رهبری که ترس را در دل دشمنان زنده می کند که : خون عماد مغنیه اسراییل را از وجود خارج خواهد کرد  

و یا مادری که بعد از شهادت سومین و آخرین پسرش در هاله ای از نور لبخند می زند و می گوید :افسوس که بیش از این پسری ندارم که در راه خدا قربانی کنم

و شاید اوج شکوه تصویر همینجا باشد .مادرانی که شیرمردانی می پرورانند که عاشقانه گام در مسیر جهاد و شهادت می گذارند . دیروز ما هم مادران اینچنین بسیار به خود دیده است ...

 

 

 

چند روز پیش پسر هشت ساله ای را دیدم .شیرین بود مثل تمام هم سن و سالانش . پرسیدم دوست داری چه کاره شوی ؟

پاسخ داد کارمند !

گفتم چرا ؟

گفت :چون راحته بی دردسره !

گفتم دلت نمی خواد آتش نشان و یا پلیس بشی ؟

پاسخی داد که دلم را لرزاند .گفت: اِ که چی بشه . برم جونم رو فدای مردم کنم ؟!!!

و با چنان کراهتی این را گفت که آه از نهادم بر آمد

این روز ها کم کم تصاویر دیروز دارد کمرنگ می شود و وقتی می خواهی از جهاد و شهادت صحبت کنی می شنوی که : ای بابا! گذشت آن روز ها .حالا وقت آسایش است .مردم حوصله این حرفها را ندارند ...

و تو فکر می کنی مگر چه اتفاقی افتاده که روحیه جهاد و شهادت تاریخ مصرفش گذشته باشد ؟! مگر حکومت مهدوی حاکم شده است و یا ظلم از جهان رخت بر بسته !!!

 

شاید وجود رفتن هایی از جنس شهادت حاج عماد (یا همان حاج رضوان معروف )لازم باشد تا تلنگری بخورد بر فراموشی ما ...

در پناه حق باشید