روز های عجیبی را پشت سر می گذاریم . روز هایی که چند سال دیگر به یک تاریخ تبدیل می شود .
اخبار را که دنبال می کنم می بینم  همه جا نام غزه است که می آید و جالب اینکه همه هم محکوم می کنند . اما معلوم نیست چرا دامنه حملات روز به روز گسترده و گسترده تر می شود .
حقیقت این است که اسلام دین پتانسیل هاست . پتانسیلی که اگر درست بهره برداری شود دنیا را به لرزه در می آورد . چند نوشته پیشتر به یک نمونه اشاره کرده بودم .
اگر کمی دقیق تر شویم بسیار از این نمونه ها پیدا می کنیم . عزیزی می گفت اگر فقط همان مسلمانانی که امسال فریضه حج را به جای آوردند به جای برگشتن به خانه هایشان به سوی گذرگاه رفح و غزه سرازیر شده بودند ، حتی بدون سلاح هم می توانستند مقابل صهیونیسم و یاران مترسک نمایش را بگیرند ...اما افسوس
فرصت که می گذرد تازه یادمان می افتد که چه کار ها که می شد کرد و نکردیم .
این روز ها می بینم که دل همه خون است . التهاب وجود همه را آکنده کرده . خیلی از دلها هوای رفتن دارند هوای پر کشیدن . شوخی که نیست همکیشانمان را دارند قتل عام می کنند ....اما نگاه ها ...
 همه می خواهیم یک کاری بکنیم اما نمی دانیم چه کار ، ختم قرآن می گیریم ، سوره حشر می خوانیم ، کمک های ملی و غیر مالی جمع می کنیم ، راهپیمایی می کنیم ، تحصن می کنیم و...
اما باز هم دلمان آرام نمی گیرد . هنوز یک اتفاق دیگر باید بیافتد ... اتفاقی که نمی دانیم چیست ؟

عاشورای حسینی در پیش است . حسینی که برای اصلاح انحراف حجش را ناتمام گذاشت و به کربلا شتافت . شاید وقت آن باشد که بنشینیم و فکر کنیم ظهر عاشورا چه کنیم که چند سال دیگر خود را در خیل حسینیان تاریخ امروز ببینیم ...
منتظر پیشنهاداتتان هستم
در پناه حق باشید

امروز من هم رفتم .
بعد از مدتها بی هیچ دوربین و ضبطی.
 قصد ثبت کردن هیچ چیز را نداشتم فقط رفته بودم تا ذره ای از بار سنگین بغضم را کم کنم و این حال را در بیشتر آنان که آمده بودند می شد دید. در فریاد هایشان ،در مشت های گره کردهشان و حتی در اشکهایشان
خیلی سخت است که آکنده از خشم باشی و کاری از دستت بر نیاید جز اینکه در خیابان راه بیافتی و فریادی بزنی ، مشتی گره کنی و نهایتش پرچمی را به آتش بکشی ...
در راه نمی دانم چرا مرتب این رجز خوانی سردار کربلا در ذهنم چرخ می خورد:
و از خودمی پرسیدم من برای حمایت از دین و همدینانم چه کرده ام؟
دلم هوای رفتن دارد . هوای حسینی شدن . هوای عباس شدن ...اما می ترسم از روزی که نسیم کربلا بوزد اما دل پای رفتن نداشته باشد...
امروز ندای هل من ناصر ... از سوی فلسطین می آید چند وقت پیش از سوی لبنان و خدا می داند چند وقت دیگر از کجا . هر چه که هست این ندا تا آمدن یار خواهد آمد و خدا کند که روزی ما هم فرصت لبیک گفتن پیدا کنیم
بگذار بغض هایمان را نگه داریم
بگذار دل ها را به نبستن عادت دهیم
بگذار اشکها را در چشم های خود حبس کنیم  که لبیک گفتن بغض سنگین و اشک پنهان و دل نابسته می خواهد


در پناه حق باشید

چند وقتی است که درباره این موضوع فکر می کنم
پشت چراغ قرمز ها، در صف مترو و اتوبوس، در راه، حتی بعضی وقتها هم پشت میز کارم
اما هر چه فکر می کنم میبینم این مسئله دیگر با حرف حل نمی شود
هر چه هست عیب از مسلمانی ما مردمان آخر الزمان است . ما آدم هایی که در کشاکش حمله ها و تهدیدات دشمن هر روز به دنبال بهانه ای برای چند دسته ای تر شدن میگردیم .
اول شیعه و سنی می شویم. بعد عرب و عجم. همان عرب هم می شود عرب اینجا و عرب آنجا. عجم هم می شود فارس و ترک و ....
شاید به جای تمام حرفها و پند ها و موعظه ها وقت آن باشد که کسی بیاید و در گوشمان زمزمه کند


شاید وقت آن است که از نو ایمان بیاوریم به حقانیت پروردگاری که تمام بشر را از یک خاک آفرید .
که اگر اینگونه ایمان آورده بودیم ، فقط لنگه کفش های یک میلیارد مسلمان برای از صحنه راندن قاتلین کودکان غزه کافی بود

در پناه حق باشید



پ.ن:با کلیک روی این لینک در بمب گوگلی غزه سهیم باشید