بسم رب المخلصین

می گفت : با پسرم آمده بودیم بیمارستان
عیادت زخمی ها  که دیدمش . صورتش مثل ماه شب چارده بود .شکمش مثل یک گنبد
ورم کرده بود . ملافه اش را که کناز زدند دیدم که روده ها و محتوای شکمش
بیرون  است  . معلوم بود که نفس های آخر را می کشد . با تمام دردی که می
کشید لبخند از صورتش پاک نمی شد .دلم برای مادرش سوخت .  موقع رفتن پرسیدم
:وصیتی نداری ؟
با اینکه درد چشمانش را در هم کشیده بود اما باز هم با همان لبخند جواب
داد : مادر جان مدیونی اگر به هر کجا که رفتی به خانم ها نگویی که حجابشان
را حفظ کنند ... !
گفتم پس باید به من امضا بدهی تا پیامت را به همه برسانم . قبول کرد .
جمله اش را روی یک کاغذ نوشتم و دادم که امضا کند ... دیدم دست برد در جای
زخم شکمش و با دست خونی روی کاغذ اثر گذاشت و گفت امضایی بالاتر از این می
خواهی ؟
دیگر حال خودم را نمی فهمیدم . خود را جای مادرش گذاشته بودم و خواسته
بودم که اگر پیغامی دارد به او برسانم . اما او مرا وصی پیغامش کرده بود .
چند وقت بعد من هم همدرد مادرش شدم . پسرم همسفر او شد ... اما از آن روز تا به حال دین سنگین وصیتش روی دوشم است ....

الان که این یادداشت  را می نویسم این مادر شهید هم دار دنیا را وداع گفته و شاید همنشین پسرش باشد .
او امین امانتش بود و پیغام جوان شهید را رساند ...
اما من و تو آیا قدر خون پای برگه پیغام را دانسته ایم ؟

در پناه حق باشید