بسم رب المخلصین
کتاب جنگ دوست داشتنی را می خواندم . مجموعه خاطرات سعید تاجیک از هشت سال دفاع مقدس . بگذریم از حواشی و مضمون و نقدو غیره و حرف حدیث بسیاری که می توان در این باره گفت. اما آخر های کتاب چند جمله بود که واقعا جای تامل داشت :
نقل به مضمون : ماه های آخر جنگ بود یک روز یکی از بچه ها گفت : بچه ها تا حالا فکر کردید قراره تا کی پای این جنگ وایستید ؟ گفتم من که تا هر جا امام بگه هستم . همون جا با هم پیمان بستیم که تا آخرین روز جنگ پای فرمان امام بمونیم ... .
نویسنده کتاب آن طور که در طول کتاب می خوانی آدم سر سپرده ای نیست . سر به سر همه می گذارد فرقی نمی کند که طرفش فرمانده باشد یا همرزم یا حتی سردار صفوی ! اصلا به طور کلی یک نوع سرکشی در مرامش می بینی . اما این لحظه ها را با لذت خاصی تعریف می کند . لذتی که آرزو می کنی ای کاش تو هم آن روز ها بودی و لذت فرمانبری روح الله را می چشیدی .
خیلی ها سعی کردند جنگ و دفاع مقدس و از جان گذشتگی بسیجی ها را بی فکری جا بزنند . یک جور ترمز بریدن و یا حتی شستشوی مغزی ! دلشان می خواهد بگویند که آن همه شهید و جانباز و رزمنده که تا آخرین روز های جنگ از جوانی و خانه و زندگی بریدند و سنگر های جبهه را پر کرده بودند سر سپرده امام و انقلاب بودند . اما من فکر می کنم که مردان آن روز سر سپرده نبودند آنها دل سپرده بودند . و هر که دل بسپرد تا پای جان نیز می رود .خاصه آنکه دلدارش روح الله باشد .روح اللهی که خود دل سپرده حقیقی الله است ...
همه اینها را گفتم که به اینجا برسم که گاهی وقتها بندگی اوج آزادگی است
بستگی به این دارد که بنده ی که باشی ...
لحظات آخر ماه بندگی نزدیک است از این همه بهره چقدر برای امسالمان برداشتیم ؟
در پناه حق باشید
