خیلی وقت پیش حدیثی شنیدم که نمی دانم چرا چند وقت است  مرتب در ذهنم چرخ میخورد .
اینکه مومن با وفای به عهدش شناخته میشود.
یعنی هر چقدر هم که نماز و روزه و کار فرهنگی و ....در  چنده ات داشته باشی باز هم مهم همان وفای به عهد است .
درست همان چیزی که بیشتر ماها کمترین اهمیت را بدان می دهیم .
خواهش می کنم سریع موضع نگیرید کمی به زندگی خودمان نگاه کنیم همه چیز دستمان می آید
تا به حال چند بار دیگران را به اصطلاح کاشته ایم
چند بار از دوستی کتابی گرفته ایم و هنوز بعد از مثلا چندین ماه کتاب در کتابخانه ما خاک می خورد
چند بار به دیگران قول انجام کاری را داده ایم و بعد از موعد مقرر دستی به پیشانی کوبیده ایم که :"یادم رفت !" و به همین راحتی از کنارش گذشته ایم .
چند بار برای انجام کاری که شاید از نظر خودمان فی سبیل الله بوده قرارمان را با دیگران به هم زده ایم بی آنکه حتی فکر کنیم که بابا جان دیگران هم مثل ما برای زندگیشان برنامه ریزی دارند ....
زندگی خیلی از ما ها پر است از همان مواردی که بالاتر گفتم وما بی خیال از کنارشان میگذریم آنقدر که دیگر شکل روتین جامعه ما شده است .  اگر قرار باشد کلاسی ساعت 4 تشکیل شود به همه می گویند 3/30 بیایید تا تضمین کنند که حداقل تا ساعت 4/30 تشکیل می شود و ....
این یک درد بزرگ است .یک درد فرهنگی و شاید مهمتر از همه چیز باشد
انسانی که خود را موظف به وفای به عهد کند از همه گزند های روحی در امان است چه بزرگترین عهد ما عهد دوران الست است که در برابر مقام ربانی ندا دادیم "بلی"  .
اگر قرار باشد که که آن عهد بزرگ را به جا آوریم باید از همین عهد های کوچک شروع کنیم . کمی تمرین می خواهد و قدری سختگیری به خود اما نتیجه اش دنیا را دگرگون خواهد کرد
همین