دوستی با نام یکی در قسمت نظرات پیغامی گذاشتن که بهانه این پست شد و شاید تکمیلی بر پست قبلی

حقیقتش خیلی تعجب کردم که ایشون گمراهی ما رو به خدا نسبت دادن

ما اصابک من حسنة فمن الله و ما اصابک من سیئة فمن نفسک

اگر ما به حرف خدا گوش میدادیم هیچ وقت کارمون به اینجا ها نمی کشید . کجا خدا گفته تا نیمه های شب با بلند ترین صدای ممکن عربده بکشید و مزاحم همسایه ها بشید و بعد هم نماز صبحتون قضا بشه . یا اینکه برای مجلس گرمیتون آهنگ منفور ترین ترانه ها رو بزارید روی مرثیه هایی که فقط یک مشت ردیف کردن کلماته ، بی هیچ مفهوم سازنده ای . یا اینکه گیر بدید به چشم و ابروی امامان معصمومون تا کسی یادش نیافته که اصل شهادشوت برای چی بود یا ... . اینها همش افراط و تفریط هاییه که خودمون اختراع کردیم و نتیجه اش میشه همون جوونی که شما فرمودید .

چند وقت پیش از کنار یکی از محله های تهران رد می شدم که حسابی چراغونی شده بود و حسابی حالی بهش داده بودن . به دوستم که اهل همون محله بود گفتم خوش به حالتون که همچین هم محله ای هایی دارید . می دونید در جوابم چی گفت ؟گفت این تزیینات رو لات های محل راه انداختن همون هایی که معمولا سر کوچه ها وای می ایستن و مزاحمت ایجاد می کنن ! تازه شب نیمه شعبان هم اینجا مراسم رقص و طرب راه می اندازن اونقدر که کسی جرات نمی کنه زن و بچه اش رو بیاره توی جشن !
قصدم اهانت به هیچ گروه و فرقه ای نیست . توی هر مجموعه ای هم خوب پیدا میشه هم بد .
منتها از اونجا که رسالت هیئات ها و مراسم های مذهبی ما انسان سازیه ، در چنین مجامعی دیدن اینطور خلاف ها یکم سنگینه .
یه تصویر دیگه ای که در این رابطه توی ذهنمه جوان روحانی ایه که وقتی چند تا بچه رو توی مسجد مشغول بازی می بینه طرفشون میره و میگه می خواین براتون قصه های خنده دار بگم ؟ و بعد شروع می کنه قصه های قرآنی رو با چنان سبک قشنگی بیان میکنه که دیگه بچه ها به رفتنش راضی نمی شن و ازش قول میگرن که فردا هم بیاد و براشون قصه بگه اون هم شرط میکنه که هر کدومشون یکی از دوستاشون رو بیارن و و با این شیوه خیلی درس ها بهشون میده و ... .
میشه خیلی کار ها کرد ولی به شرط اینکه دو قلم جنس توی بساطمون پیدا بشه : اول اخلاص بعد هم خلاقیت . اگر اینطور بود خدا هم کمک می کنه و به فعالیتمون برکت میده . این عهد الهیه به شرط اینکه قواعدش رو درست به جا بیاریم . همین .