یا اول

سلام

بالاخره یک ماه از سال 86 گذشت به سادگی مثل تمام لحظات عمرمون که تا حالا گذشته و از این به بعد هم خواهد گذشت.لحظاتی که بی رنگ به ما میرسن و بارنگی که ما بهشون می دیم از کنارمون میرن و بعد ما می مونیم با یک آلبوم .آلبومی که برای بعضیا سیاه و سفیده برای بعضیا رنگی .برای بعضیا پر از عکس و تصویره برای بعضیا خالی خالی .

هر کجای زندگی که وایساده باشیم می تونیم برگردیم و آلبومون رو یه نگاهی بندازیم ببینیم چه کار کردیم و چه کاری مونده که بکنیم چقدر وقت تلف کردیم و چقدر وقت داریم تا غفلت ها رو جبران کنیم و...

علما میگن ملت ها هم مثل ادم ها می مونن. مثل آدم ها به دنیا میان بزرگ میشن متحول میشن و بلاخره می میرن . روح ملت ها، آرمان ها ی اونهاست. هرچی که این روح انسانی تر و متعالی تر باشه موندگاری اون هم در کالبد ملت بیشتره.

این وسط ملت هایی هم پیدا میشن که روح خیلی قوی ای ندارن ولی برای حفظ خودشون جر میزنن و آلبومشون رو از عکس های قشنگ و میکس شده کامپیوتری پر می کنن. چون وقتی رو  که می بایست به فکر تقویت روحشون می بودن، وقتی رو که می بایست صرف تربیت خودشون و آرمانهاشون میکردن، برای کشور گشایی و خونریزی و اشغالگری گذروندن و حالا که این روح برای ادامه حیاتش احتیاج به یک گذشته متعالی و انسانی داره چیزی روبرای گفتن ندارن .در عوض در باره گذشته ای که وجود نداره دروغ های عجیب و غریب می بافن.دروغ هایی مثل هلوکاست ، مثل سیصد...

والبته هممون میدونیم که عمر پیوند اعضا چقدر کوتاهه!!!

می مونه یه درس به من و تویی که هنوز جوون هستیم و اول راه :این آلبوم های تکی ماست که آلبوم ملت ها رو می سازه. نیاد روزی که نوادگان ما برای حفظ خودشون دست به مونتاژ و تقلب بزنن!!!!

یا حق