بسم رب المخلصین

هر سال نیمه شعبان حس خیلی خوبی داشتم. یک شادی زاید الوصف ...

اما امسال هوای دلم جور دیگریست. امسال در مولودی ها دلم بیشتر هوای گریه دارد تا شادی . هوای درددل .

انگار حوادث اخیر نبودنش را بیشتر به رخ کشیده است . وجودش را بیشتر نیازمند شده ایم.

دلم می خواهد مثل خیلی ها ی دیگر دل به بعضی خبر ها که منابعش هم معلوم نیست بدهم و باور کنم که آمدنش به زودی محقق می شود . اما دنیای اطرافم چیز دیگری می گوید :

ترسم آن روز که از قله فرود آید مرد

سیصد و سیزده آدم نتوان پیدا کرد


جشن ها را که می بینم .مولودی ها را که می شنوم آقا بیا آقا بیا را که زمزمه می کنم ... ذهنم پر از سوال می شود . واقعا منتظر ظهور اوییم ؟ ...اگر آقا آمد و بحران اقتصادی شد بازهم قبولش داریم ؟....اگر آمد و یک آهنگر زاده را معاون خودش کرد باز هم امامش می دانیم ؟ ....اگر آمد و مشاغل نسل اندر نسلی ما را به دیگران داد باز هم از ظهورش خوشحال می شویم ؟


هنوز خیلی خودخواهیم . هنوز خیلی هایمان دنیا را از روزن کوچک منافعمان می بینیم . هنوز خیلی هایمان منتظر ظهور ناجی فرصت ها و منافعمان هستیم ....

اما باز هم امیدوارم . امیدوارم به صداهای خاموشی که شبانه در بیت الحرام با او بیعت می کنند و بهت وجودشان همه را بگیرد.هر چه باشد نیمه پنهان انتظار ،  امید  است.

شاید بهتر باشد به جای تمام این سوال ها  و بیم و امید ها ، فکری برای خودم بکنم . برای خودم و توشه ای که برای ظهورش هنوز خیلی خالی است ...



چراغ خانه را روشن کنید آواز بگذارید

کسی دارد می آید لای در را باز بگذارید

بیافشانی د آبی بر حیاط و یادتان باشد

که در بالای مجلس چار بالش ناز بگذارید

الا دلهای تمرین کرده دور از او رسیدن را

از اینجا تا رسیدنگاه او پرواز بگذارید