بسم رب المخلصین
گاهی وقت ها ما آدم ها دور خودمان یک برج زیبا و باشکوه می سازیم و آنقدر آن بالا می مانیم که کم کم عادت می کنیم دنیا را فقط از بالای آن ببینیم :کوچک و ریز و حقیر .و فراموشمان می شود که ما هم یکی از همان موجودان کوچک و ریز و حقیر هستیم و فقط چند پله بالاتر ایستاده ایم .
و باز هم فراموشمان می شود که بالاتر از برج ما هم آسمانی هست .....
خوب است هر از گاهی از این برج بلند پایین بیایم و کمی هم از بیرون این برج دنیا را تماشا کنیم و آدم هایی را ببینیم که بی نیاز به برج و بارو و پله و نردبان بر فراز آسمان ها ایستاده اند .
ای کاش یادمان باشد که یک صاعقه از آن بالاتر ها کافیست که برجمان فرو بریزد و ما از آن بالا پرت شویم پایین . درد اینطوری پایین آمدن خیلی بیشتر است .
ای کاش وقتی از برجمان پایین بیایم که خیلی دیر نشده باشد...
در پناه حق باشید
